جدال برسر تحقق سوسياليسم خلقى
بخش دوم

"(مارکسيستها) هيچ گاه از ديده دور نميدارند که اين دوره‌ها تنها مرحله‌هائى هستند که به هدف اساسى مى‌انجامند، يعنى به پيروزى پرولتاريا در بدست آوردن حاکميت سياسى همچون ابزار دگرگون ساختن جامعه. جاى آنها در صفوف کسانى است که در راه دستيابى بر هر کاميابى بى‌ميانجى به سود طبقه کارگر ميرزمند. اما آنها همه اين کاميابى‌ها را - چه سياسى و چه اقتصادى - تنها چون پاداشى جداگانه ارزيابى ميکنند، از اين رو آنها به هر جنبش انقلابى و يا پيشرو چون گامى در سوى راه خويش مينگرند... اين تاکتيک که هيچگاه هدف بزرگ را از ديده بدور نميدارد، سوسياليستها را از آن نوميدى و دلسردى که ديگر حزبهاى داراى آينده‌نگرى کمتر - خواه جمهورى خواهان ناب و خواه سوسياليستهاى رقيق القلب - بناگزير دچارش ميگردند، وا ميرهاند. اين حزبها آنچه را که مرحله‌اى است ساده، چون هدف نهائى جنبش ميپذيرند".
(انگلس، انقلاب آينده ايتاليا و حزب سوسياليست)

"... اگر جنبش به راستى جنبش همگانى و ملى (سراسرى) باشد، آنگاه افراد ما، پيش از آن که از آنان دعوت شود، جاى خود را در آنجا ميگيرند و روشن است که شرکت ما در چنين جنبشى بديهى است. اما در چنين موردى بايد بر خود روشن سازيم و ميبايست در اين باره آشکارا اعلام داريم که ما چون حزبى مستقل که موقتا در اتحاد با راديکالها و جمهوريخواهان بوده، اما از ريشه با آنها تفاوت دارد، شرکت ميکنيم، و اينکه ما درباره پيامد مبارزه در صورت پيروزى هيچ خيال واهى نداريم و اينکه اين پيامد به هيچ روى نميتواند ما را خرسند سازد و براى ما تنها يکى از مراحلى است که به آن دست يافته‌ايم، تنها يک پايگاه عملياتى براى پيروزيهاى بعدى است، و اينکه در همان روز پيروزى راههاى ما از هم جدا ميگردند". (همانجا، تاکيدها از ماست)

"ما از انقلاب دمکراتيک، بى درنگ و درست مطابق با ميزان نيروى خويش، يعنى نيروى پرولتارياى آگاه و متشکل به انقلاب سوسياليستى گذار خواهيم کرد، ما هوادار انقلاب بيوقفه‌ايم، در نيمه راه توقف نخواهيم کرد". (برخورد سوسيال دمکراسى به جنبش دهقانى)

"وظيفه بلافاصله حزب پرولتاريا جنگيدن براى يک نظام سياسى است که به بهترين وجهى پيشرفت اقتصادى و حقوق مردم را بطور کلى تضمين کرده و بالاخره کم‌مشقت‌ترين گذار به سوسياليسم را ممکن ميسازد".

"٧) سپس برنامه اصلاحاتى را که بايد به فوريت براى طبقه کارگر انجام شود تا زندگى آسانترى براى آنها ايجاد گشته و آنها را قادر سازد که با آزادى بيشترى براى سوسياليسم بجنگند متذکر شده.

٨) اين برنامه اشارات ويژه‌اى را در مورد اصلاحاتى که بايد سريعا براى تمام کشاورزان انجام شود تا آنها را قادر سازد که به آسانى و آزادانه با بورژوازى روستائى و بورژوازى سراسر روسيه بجنگ بپردازند، در بردارد."

(به روستائيان فقير، تاکيدها از ماست)

"در گذشته تفاوت اقتصادى بين مستعمرات و ملل اروپائى... در اين بود که مستعمرات در مبادله کالا سهيم بودند ولى هنوز نقش در توليد سرمايه‌دارى نداشتند. امپرياليسم اين اوضاع را کاملا تغيير داده است. از جمله مشخصات امپرياليسم صدور سرمايه است. توليد سرمايه‌دارى با سرعت هر چه بيشترى در مستعمرات استقرار مييابد به نحوى که خارج ساختن اين مستعمرات از زير سلطه سرمايه‌دارى اروپائى غيرممکن ميشود. قاعده عمومى اين است که جدائى مستعمرات، چه از نظر نظامى و چه از نظر ترقى، تنها بوسيله سوسياليسم قابل تحقق است. اين امر تحت نظام سرمايه‌دارى، تنها در يک حالت استثنائى قابل وقوع است، و يا به قيمت يک سلسله انقلابها و قيامها، چه در مستعمرات و چه در متروپل". (لنين، ترازنامه مباحثه‌اى پيرامون حق ملل در تعيين سرنوشت خويش)

"... هرگاه تضاد طبقاتى ذاتى در جامعه سرمايه‌دارى به صورت جدى، تشديد شود، هيچ بديل ديگرى به جز ديکتاتورى بورژوازى و يا ديکتاتورى پرولتاريا نميماند. رؤياهاى يک راه سوم، ارتجاعى و مرثيه‌هاى خرده بورژوائى هستند."
(لنين، در باره ديکتاتورى و دمکراسى، ص ٢٣)

"کسى که فقط مبارزه طبقات را قبول داشته باشد، هنوز مارکسيست نيست و ممکن است هنوز از چهارچوب تفکر بورژوائى و سياست بورژوائى خارج نشده باشد... مارکسيست فقط آن کسى است که قبول نظريه مبارزه طبقات را تا قبول نظريه ديکتاتورى پرولتاريا بسط دهد. وجه تمايز کاملا عميق يک خرده بورژواى عادى (و همچنين بورژواى بزرگ) با يک مارکسيست در همين نکته است".
(لنين، دولت و انقلاب، منتخب آثار، ص ٥٢٩، تاکيدها از لنين)

"فقط يک دلال خرده بورژوا ميتواند هژمونى را بصورت يک سازش، يک برسميت شناسى متقابل، و يا به عنوان شرايط يک توافق در حرف، تصور کند. از ديدگاه پرولترى هژمونى در نبرد، با کسى است که از همه فعالانه‌تر بجنگد، که هيچ فرصتى را براى وارد آوردن ضربه به دشمن از دست ندهد، که هميشه گفته را با عمل منطبق کند و نتيجتا رهبر ايدئولوژيک نيروهاى دمکرات باشد و هرنوع مشى‌هاى نيم‌بند را انتقاد نمايد". (لنين، طبقه کارگر و دمکراسى بورژوائى)

...اينک جمع بندى از يک دوره مبارزه ايدئولوژيک را بايد خاتمه داد. ليکن راه کارگرى که به اساس مسأله ميپردازد، بايد بداند که در استدلال نه به شعارهائى که ظاهر شده‌اند و بَعد ناپديد گرديده‌اند... بلکه به اساس مسأله بايد برخورد کرد... به هر ترتيب راه کارگر در ادامه مبارزه ايدئولوژيک خود با ما نه تنها اينگونه از زير بار تقبل خطاى گذشته خود ميگريزد، بلکه بدتر شروع به ارائه نظرات ما به "روايت خود" و کرارا با ميل خود ميکند. بطورى که جائى براى برخورد بيشتر باقى نميماند". (رزمندگان ١٨ تاکيدها در اصل است)

توضيحات: